miércoles, 2 de agosto de 2017

Miedo (nueva sección)

Saludos, mis estimados lectores, el día de hoy les traigo algo nuevo.

Esta es la primera de muchas minihistorias que estaré publicando, son solo fragmentos de alguna historia que aun no existe, se describirán escenas o situaciones sin ningún tipo de contexto, la idea es que ustedes dejen volar su imaginación, ¿qué paso antes? y ¿qué pasara  después?, nadie lo sabe, ni siquiera yo, ya que estos no serán fragmentos de historias como "Biohack" o "Proyecto fénix" de manera que pueden sentirse libres de crear en su mente los mundos que ustedes quieran, si esto los inspira a escribir y publicar una historia completa, ya estaré muy agradecido de que me la compartan.
Sin mas, comencemos con la primera entrega de esta nueva sección, esperó sea de su agrado.

~~~~~~~~~~~MIEDO ~~~~~~~~~~~
Ahí estaba yo en la pequeña habitación, cuando de pronto, escuche los paso de aquella mujer acercándose por el largo pasillo que conducía hasta mi puerta, debieron ser cerca de las 12 de la  noche. La luz que alumbraba el gran patio exterior provenía de la luna llena que adornaba el cielo, misma luz que también alumbraba débilmente aquel cuarto.

Escuche como cedía la cerradura de la puerta de madera. Sí, ahí estaba ella. Logré distinguir entre la oscuridad su grácil figira deslizándose sutilmente dentro de mi cuarto, sus movimientos eran elegantes, preciosos y de alguna manera, hipnotizantes. No me dirigió la mirada al entrar, se dedico a buscar un buen lugar para sentarse. Había una silla de escritorio a lado contrario a donde yo me encontraba, ella la arrastró hasta dejarla frente a mi, yo seguía admirándola, observaba como su largo cabello negro danzaba al ritmo de sus pasos, se  sentó y hasta ese momento me miró. Su expresión reflejaba  calidez y dulzura, era realmente linda y si la hubiera conocido bajo otras circunstancias seguramente mis sentimientos por ella serian muy diferentes.

—¿Como te sientes? —preguntó con un tono de voz dulce y suave.

No supe que decir, realmente no estaba seguro de como me  sentía o de como debía sentirme en ese momento, después de pensar por unos segundos pude darme cuanta de mi estado emocional, que aunque confuso, había algo de lo que estaba seguro.

Tengo miedo —conteste con voz debil mientras bajaba la mirada.

—¿A que le tienes miedo? —pregunto mientras se acercaba un poco mas—. ¿A mi?

No, no te tengo te temo a ti —dije casi susurrando y con la mirada clavada en el piso.

¿Estas seguro de eso? preguntó ella mientras sonreía ¿A que le tienes miedo entonces?

A lo que hay dentro de mi mente —contesté al tiempo que subía la mirada para encontrarme con sus ojos cafés viéndome fijamente.

¿Qué hay de malo con eso dentro de tu cabeza?

Que... ha cambiado, yo he cambiando —aclaré con voz firme_. Tengo impulsos, ideas y deseos que no tenía antes. Yo no era así, realmente nada me importaba demasiado.

¿Y ahora? pregunto mientras acercaba su rostro al mio.

Ahora... —Hice una breve pausa mientras observaba sus finas facciones—. Ahora realmente deseo hacerte daño.

Ella rió por un breve instante, al parecer complacida por mi respuesta, después se limitó a mirarme, sus dedos acariciaron mi cabello y se deslizaron hasta mi mejilla, acercó aun mas su rostro hasta  que pude sentir su respiración en mi cara casi como si estuviera a punto de besarme, sus ojos seguían clavados en los míos.

Tu me diviertes mucho —Rompió el silencio sin cambiar de posición—, pero sabes que que la razón para que yo este aquí, frente a ti, es para que pase exactamente lo contrario a lo que tanto deseas, sabes que yo si realmente voy a hacerte mucho daño.

Se puso de pie sin alejar si rostro del mio, sosteniendo firmemente mi cabello para que yo no pudiera apartarme. Oí un metal deslizarse en su otra mano. No pude hacer más que admirar sus hermosos ojos cafés y esperar.

Sí, lo pensé, deseé con todo mi ser que las cadenas que me mantenían inmóvil se rompieran, deseé mas que nunca ver alguna oportunidad que me permitiera tomar su cuello, apretarlo, verla perder esa seductora mirada y sentir su pulso detenerse lentamente bajo mis manos. Para mi desgracia, nada de eso ocurriría, no esa noche, que prometía ser especialmente larga...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Fragmento inspirado por la canción "City of the dead"  de Eurielle, les dejo a continuación el video, espero que les guste tanto como a mi:



Sin mas, se despide su amigo DAVIDGAVEN, hasta la próxima.

sábado, 18 de marzo de 2017

Lorem Ipsum (Un sin sentido muy largo)


No hay nadie que ame el dolor mismo, que lo busque, lo encuentre y lo quiera, simplemente porque es el dolor.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mauris consectetur urna condimentum ligula ornare aliquam. Vestibulum nec mollis enim, in iaculis massa. Maecenas eget venenatis neque, at varius leo. Morbi elementum metus in porttitor venenatis. Vivamus ex leo, rhoncus vel risus ut, semper gravida purus. Duis massa justo, eleifend vel sem et, semper suscipit metus. Ut auctor arcu eu ornare tempus.

Proin maximus, erat in molestie luctus, lectus sem imperdiet lacus, nec sodales nibh nibh at augue. Aliquam sagittis vulputate lacus vitae ultricies. Vivamus quis feugiat tellus. Pellentesque eu sagittis ipsum, vel hendrerit diam. In sit amet enim efficitur, ultricies velit sed, congue turpis. Vivamus pellentesque mauris quis maximus lobortis. Proin mattis consequat arcu quis tempor. Pellentesque convallis convallis condimentum. Ut gravida condimentum fringilla. Sed facilisis vestibulum pellentesque. Morbi in convallis tellus, sed ornare orci. Praesent id feugiat lacus. Nunc tristique condimentum congue.

Nam ut vehicula felis. Aenean lacinia interdum elit in fringilla. Curabitur lorem nisi, suscipit sit amet rutrum ac, consectetur ut neque. Fusce dictum egestas dolor vitae rutrum. Nulla in fermentum est. Donec vulputate quam malesuada laoreet varius. Phasellus hendrerit nisl odio, sit amet bibendum massa cursus at. Suspendisse pharetra vulputate tortor in varius. Proin quis ipsum tincidunt, faucibus dolor nec, tincidunt lectus. Mauris mollis urna mauris, in pharetra ante cursus eget.

Mauris et semper nulla. Aenean aliquam placerat velit id mattis. Quisque non feugiat ex. Fusce nec justo augue. In ut sapien in enim facilisis pellentesque. Donec nec iaculis neque. Vestibulum auctor consectetur leo eget posuere. Morbi id felis efficitur, semper sapien at, ullamcorper metus.

Praesent pretium tincidunt est eu congue. Integer condimentum turpis scelerisque ullamcorper vestibulum. Nulla consequat mollis odio, eu scelerisque turpis rutrum in. Ut rhoncus sapien turpis, non fermentum lorem sollicitudin nec. Donec eget semper mauris. Cras mattis nisi ex, in lacinia ante venenatis non. Proin dictum risus leo, eu vulputate sem vulputate ut. Nunc metus quam, malesuada sed lorem vel, laoreet elementum ligula. Morbi nec varius augue. Proin mollis arcu sit amet est elementum posuere. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fusce blandit elit libero, sed consectetur erat scelerisque tristique. Curabitur tempor luctus blandit. Vestibulum vel metus venenatis, vestibulum tortor sit amet, euismod ex. Donec eros erat, ullamcorper sed porttitor sed, hendrerit finibus turpis. Phasellus ultrices ipsum a metus accumsan pretium.

Donec sem libero, finibus non malesuada sit amet, mattis sed nunc. Aliquam a porta justo, sit amet feugiat sem. Pellentesque id ante eget justo euismod porta. Sed lobortis ac leo vitae eleifend. Nullam ac nunc et quam dictum gravida et vitae quam. Duis mattis auctor commodo. Integer cursus, erat ut mollis rhoncus, metus enim vehicula justo, auctor tincidunt nunc neque vel purus. Aliquam finibus tellus augue, ac volutpat elit ornare posuere. Ut vel auctor velit, efficitur consequat ante. Vestibulum maximus felis sapien, vel commodo orci pretium ut.

Proin efficitur nec eros eget finibus. Maecenas sit amet nisl turpis. Morbi ut hendrerit sapien. Integer vitae sodales risus. Mauris consequat nulla eu metus vulputate tincidunt. Nunc sit amet malesuada dolor, ut dignissim enim. Etiam rhoncus et eros a fringilla. Nam faucibus porttitor neque ac interdum. Morbi pharetra arcu vitae ipsum dignissim, vitae facilisis nibh commodo. Phasellus sagittis quam ut enim consectetur, ut rutrum enim finibus. Praesent efficitur fermentum turpis, ac faucibus arcu. Nullam scelerisque a libero viverra vulputate.

Vivamus nec odio eget eros consectetur tempor vel a ligula. Pellentesque imperdiet sapien nec felis blandit consectetur. Interdum et malesuada fames ac ante ipsum primis in faucibus. Proin dignissim neque eu sapien tempus, ac varius est placerat. In odio quam, molestie quis tellus vitae, pretium commodo tellus. Sed bibendum, eros non accumsan ultricies, mi dui ultricies quam, quis sagittis ligula tellus sit amet nunc. Suspendisse nec quam iaculis, pulvinar ligula eu, pharetra elit.

Maecenas ut justo tincidunt, eleifend nibh sed, consectetur tortor. Nam ultrices dui ante, vel porttitor lectus luctus ut. In eget ipsum ut arcu ultricies semper sit amet nec velit. Donec dapibus arcu nec massa iaculis, at ultricies purus hendrerit. Morbi a venenatis ante. Vestibulum ac ullamcorper tortor. Sed congue augue pretium vestibulum aliquet. Nunc ut fermentum metus. Vestibulum massa urna, fermentum vitae imperdiet sit amet, porta a nunc.

Vestibulum ac aliquet nunc. Phasellus sed auctor nunc. Nullam non erat et mi venenatis lobortis id dictum tortor. Fusce faucibus, risus sit amet lobortis efficitur, sapien nibh feugiat orci, pretium pharetra velit elit id ante. Etiam lobortis blandit nisl in lacinia. Proin varius nibh eget urna tincidunt, consequat commodo arcu blandit. Phasellus tempor tellus quis mauris interdum, non cursus sapien dapibus. Maecenas volutpat sapien lectus, sed fermentum magna porta volutpat. Nullam vitae ante in odio congue hendrerit. Donec pharetra semper sem interdum sodales. Nam nisl ipsum, posuere vitae maximus eget, sollicitudin a lectus. Aliquam scelerisque, diam eget sollicitudin bibendum, augue tortor vehicula nulla, ut facilisis ipsum lorem et purus. Suspendisse augue dui, volutpat vel purus ac, porta sodales dolor. In quam tortor, maximus id risus vel, semper luctus nunc. Proin lacus lacus, tincidunt et eros sed, varius ultricies augue.

Si, solo un texto de relleno sin sentido ocupando un pequeño espacio en al red dedicado a si mismo, aun asi dudo que alguien lo lea completo...

lunes, 6 de marzo de 2017

Este no es el final "Proyecto Fénix"

Al final de todo tuve un nuevo inicio


Después de haber pasa tiempo de habérmelo explicado todo y de haber tomado una de las decisiones mas importantes de mi vida, un día durante el desayuno el se me acerco mas de lo normal, no se si fue para ponerme nerviosa, aunque aparentemente solo fue para mirarme mas de cerca y hacerme la misma proposición de aquel día en que deje de ser una prisionera, mi corazón se acelero de una forma que nunca había sentido, ¿A caso era miedo?, no hubiera tenido sentido, no debía tener miedo de el, pero si le temía aun al cambio, no lo se, pudo ser una mezcla de eso con muchas cosas mas, pero sin duda, había un poco de admiración hacia lo que le representaba para mi en ese cumulo de sentimientos, nunca lo entendí por completo, lo único que supe es que no quería irme, quería quedarme con el, ¿Para que?, tampoco lo se, mi mundo estaba destruido y esas paredes que fueron mi prisión por mucho tiempo se convirtieron rápidamente en mi hogar, y el en la persona que cuido de mi en ves de mi secuestrador, si me preguntaran acerca de mis sentimientos por el debo decir que, no, no me enamore de el, pero si admiré su forma de ser, las cosas que sabía, no solo de tortura, si no de todo, era una persona con la que podía platicar de lo que sea, siempre claro y preciso con cada palabra con cada comentario, todo lo que hacia tenia una razón, un motivo, con respecto a lo que me hizo, nunca me dijo la finalidad de sus acciones, pero estoy segura de que el sabia lo que estaba haciendo y creo que incluso sabia como terminaría todo, conoció mi pasado, fue parte de mi presente y después de mi decisión se dispuso a construirme un nuevo futuro, ¿Como será?, no lo se, pero estoy lista para lo que venga.

DAVIDGaven666
Fragmento de "Proyecto Fénix"




viernes, 10 de febrero de 2017

Aun quiero vivir. (Proyecto Fenix)

Un día imagine la libertad,
un día, gracias a el,
de verdad fui libre...


Reconozco que aquel, en quien puse mis esperanzas, resulto ser alguien peor de lo que algún día llegue a imaginar. Dijo poder ayudarme a superar mi horrible pasado pero desde el día en que acepté su ayuda solo tuve una sola certeza, el día de mañana mi infierno personal será peor de lo que es hoy. 

Muchas veces pensé haber tocado fondo, pero él siempre cumplía sus promesas, siempre estaba junto a mí, solo que lo hacía únicamente para hacerme sufrir cada día mas, no tengo idea de cómo sobreviví a todo eso y honestamente eso ya no importa. Uno de los últimos días que estuve dentro de esa prisión recuerdo que yo me sentía bien, es decir, en ese momento me encontraba acostumbrada a todo ese dolor, estaba calmada y me gustaba pensar que todo seguirá así, sin embargo algo dentro de mi sabía que el día siguiente volvería a gritar con todas mis fuerzas, que intentaría salir corriendo y que lloraría al verlo de nuevo frente a mi, impidiéndome cualquier tipo de escape posible, viéndome fijamente a los ojos,  siempre inexpresivo, pero eso era un secreto que  guardaba celosamente de mi misma, hasta que el sufrimiento fuera inevitable, en él no cabía dolor, angustia, ni un poco de compasión, en verdad me confundía, no parecía disfrutar lo que me estaba haciendo, tampoco le molestaba, me hubiera gustado saber lo que pasaba por su mente, aunque presiento que aun así no lograría entenderlo por completo.

A la mañana siguiente sabía que la tortura empezaría pronto, sentía un poco de curiosidad acerca de los métodos que usaría, creo que en este punto podría haberme hecho lo que él quisiera y yo no hubiera puesto resistencia alguna, no tenía caso, no podía hacer nada ahí encerrada, estaba totalmente indefensa, ¿Me había rendido?, sí, hace mucho tiempo atrás lo había hecho, ahora entiendo que si gritaba, lloraba o intentaba luchar era solo por reflejo,  eso se supone que debía  de hacer, no creía que en verdad cambiaría algo de mi situación, a decir verdad me hubiera dado igual no hacer nada y dejar que todo pasara.

Ya era tarde y paso algo diferente, creí que ya se había aburrido de nuestra rutina diaria, decidió mostrarme fotografías de mi familia, estaban felices, festejaban en nuestra casa con muchos invitados y entre ellos, mi ex-novio, mis padres lo conocían bien y tambien supieron lo que el me hizo y aún así le daban la bienvenida y lo abrazaban como si nada hubiera pasado, no es que me importara mucho después de lo que había vivido hasta ese momento, lo que él me hizo era muy poco, el autodenominado "Sr. X", que a mi parecer siempre fue muy poco original al elegir nombres, me había mantenido cautiva sorprendiéndome cada día con una nueva forma de sufrimiento, en eso si puedo decir que era muy innovador, no creo que haya sido la primera vez que lo hacia.

-¿Como te sientes?- me preguntó.

Noté algo diferente en su voz, solo pude mirarlo, comenzaba a ser como el, inexpresiva, ¿que importaba ya lo que pasara?, ese día seria peor que el anterior pero no tanto como el siguiente, ¿que me podría haberme sorprendido ya?.

-Párate- me ordenó, yo obedecí de inmediato, es curioso, me ha tenido tanto tiempo aquí y puedo decir que el sexo no le importa, aunque si quisiera violarme ahora mismo debo decir que tampoco me importaría, ya pase esa experiencia con mi ex-novio y sus amigos, aunque fue horrible no fue tan malo como lo que el Sr. X era capaz de hacer, esa pandilla de chicos mimados podría aprender muchas cosas de él, si siguieran vivos, claro está. En ese momento me di cuenta que había empezado a pensar muchas cosas raras.

El Sr. X salio del cuarto para regresar inmediatamente con un cuchillo en la mano, algo bastante común en el pero ese día era diferente también traía con el un arma de fuego en la otra, esto me estremeció, lo vi a los ojos y el me miro por un instante, se paro frente a mi y dejo el cuchillo sobre la mesa, la ultima vez que lo usó, mi espalda no dejo de sangrar hasta que quede inconsciente, no se si por la perdida de sangre o por el dolor, lo siguiente que recuerdo es que estaba de nuevo en el mismo cuarto donde me mantenía presa, mis heridas estaban cerradas, no se cuanto tiempo paso entre esos dos eventos.

El Sr. X se alejo de la mesa para examinar su arma. Él una ves me lo explico, era una "Águila del desierto" sus balas no te perforan, si no pasan por ti llevándose grandes trozos de carne con ellas, en ese momento me di cuenta que el nunca me había herido de forma permanente, lo conocía lo suficiente para saber que esa arma no la usaría al menos que quisiera matar a alguien. Comencé a pensar que ya no habrá mañana para mi y siendo sincera, eso no es lo que esperaba, estuve tanto tiempo aquí con él, que llegue a pensar que así seria toda mi vida, no, nunca imagine que terminaría todo tan pronto. Definitivamente esto no es lo que yo quería, no deseaba morir así, mi corazón se acelero, empece a respirar muy rápido, en ese momento vi el cuchillo sobre la mesa, el estaba dándome la espalda, la puerta estaba abierta, yo no estaba para nada cansada, fue algo inusual pero supe que esa era mi oportunidad, momento de arriesgarlo todo y sin pensarlo demasiado, tome una decisión.

Tomé el cuchillo y me abalance contra el, su velocidad de reacción fue algo con lo que no contaba, pensé en cortar su cuello desde atrás pero él giró y se cubrió de mi improvisado ataque con el antebrazo, inmediatamente intente hacer mas daño con mi arma pero no tuve éxito, solo logre sacarlo de balance haciendo que cayera a piso, no dude en salir corriendo del cuarto sin nada mas que mi cuchillo y la esperanza de encontrar mas puertas abiertas y así fue. 

De pronto llegue a la puerta principal que, abierta de par en par, me permitió llegar al jardín de la enorme mansión. Seguí corriendo, pero antes de llegar a algún lado mas escuche un disparo, por el sonido del arma supe que no era el "Águila de desierto" mas bien oí un estruendo algo bajo y grave, mas como el que haría un arma de calibre 22 mm, de alguna manera él estaba peligrosamente cerca de tras de mi, la bala no me hirió pero si me percate de que el mi cuchillo había salido volando por los aires, cayendo lejos de mi, el Sr. X me alcanzo rápidamente, con su brazo izquierdo me tomo desde atrás del cuello mientras el derecho sostenía su pequeña arma apuntando a la cabeza.

-¿A donde vas?- preguntó.

De pronto todo aquello que estaba pasando de manera vertiginosa se convirtió en una película en cámara lenta, pude percibir el camino que recorría el gatillo al ser accionado, el barril del revolver estaba girando, ese era el final, estaba sometida, pero yo no quería morir, grite de desesperación, intente liberarme pero todo fue inútil, seguí peleando hasta el final sin lograr nada de pronto vi como su dedo sobre le gatillo llegaba al punto de no retorno y con el que seria mi ultimo aliento grite -¡No quiero morir!- el gatillo activo el martillo del revolver que seguía apuntándome, pero solo escuche un "clic", no tenia balas su arma, no pude evitar que las lagrimas rodaran por mi rostro al sentir que él me soltaba, caí de rodillas sobre el pasto, él se inclinó para dejar la pistola al lado mio, pude ver sus brazos los cuales no mostraban rastro de mi primer ataque el cual definitivamente lo había alcanzado, estaba confundida aún.

 -Lo sé, no quieres morir —afirmo el Sr. X— Habrá días mejores para perder la vida, te lo aseguro, pero hoy mi querida amiga, termina tu tortura, puedes irte o entrar de nuevo, te esperare en la sala principal, te prometo que no te haré mas daño— dijo con una voz diferente a la que estuve escuchando todos los día que me mantuvo cautiva, me recordó a la primera vez que el me ofreció ayuda, se oía de nuevo como en alguien en quien podía confiar ya que el en realidad nunca me había mentido.

Mire el arma a mi lado para luego verlo a los ojos, tenia una mirada que nunca había visto, parecía de alguna forma aliviado, él percibió mi duda al respecto ya que él me había dejado muy claro que nunca usaría una pistola solo para presumir o asustar a alguien, en ese momento como leyéndome la mente me dijo 

—Oh eso, sí, lo se, "las armas son para usarse, para matar" —Se citó a si mismo—. Has aprendido bien, sin embargo debes saber que no solo puedes matar gente con una pistola, en ocasiones... —Hizo una pequeña pausa como tratando de acomodar bien sus ideas— En ocasiones muy especiales, puede devolverle la vida a alguien con una de estas— 

Él se levantó y regreso a la mansión y yo no pude hacer mas que llorar incada en el césped, el portón principal se abrió dejándome elegir entre salir corriendo o regresar dentro con él, tal y como me lo había dicho, después de un rato de llanto, me levanté y no dude acerca de los que debía hacer...



DavidGAVEN666
Fragmento de "Proyecto Fénix"